هشتاپلی

بیا ساقی تواز میخانه عشق                         بده جامی بإين دیوانه عشق

که گل دارد هوای کوه شاداب                     پریشان خواطروچشمان پر ازآب

ستمهای خسان بروی رسیده                      همای دولتش از سرپریده

چنین فرمود استاد سبکدست                      بهنگامیکه طرح إين سخن بست

که بد شاداب کوهی سخت محکم                 فضایش پرگیاه وسبز وخرٌم

حصار اوکشیده پنج فرسنگ                      نبودش رخنه جز یک ره تنگ

فراوان خانه وانبار بسیار                          در آنجا آسیاها بود در کار

شکارش بیحد وآبش فراوان                      فراوان میوه هم باغ وبستان

خزاین اندر آنجا بود بسیار                        نشسته اندر آن قلعه دو سردار

برادر هردو ازیکباب ویکمام                      همیشه بوده اند باعیش وباکام

مهینرا در جهان بد نام بهرام                     کهینش بود بهمن نام آن سام

زخویش سرو وگل بودند إيشان                  حصارقلعه را إيشان نگهبان

همه چیزی بدإيشانرا مهٌیا                         همه با خانه وکوچ اندر آنجا

بقلعه ده هزارازمرد پیکار                         همه در أمر ونهی آندو سردار

            حصار قلعه بود ازملک آزاد                       رسیده ارث برآندو پریزاد

            نشسته دیده بان دربرج باره                      همیکردی برآنها مون نظاره

            که دید او ناگهان گردی زصحرا                  بلند گردیداندر چرخ مینا

            بیامد دیده بان در نزد بهرام                       ازآنگردوسپاهش داد پیغام

            چو بشنیدند ازو بهرام وبهمن                    بپوشیدندبرتن هردو جوشن

           شدند ازکوه بالشکر سرازیر                      همه با نیزه وکوپال وشمشیر

            که چتر گل نمایان گشت از دور                   رخ خودداشت برآنکوه معمور

            روان گشتند إيشان تابرگل                         ثنا خواندند بر گل همچو بلبل

            بدوگفتند که ای بانوی توران                     چه آمد برسرت ازروزگاران

            کجا آن پیل وآن تخت وسپاهت                    همی بینم با احوال خرابت

            تمامی قصه های خویش برخواند                ازین بازیچه یاران عجب ماند

            چوچشمه چشمها پر آب کردند                    ازآنجا سرسوی شاداب کردند

            چو شد شاداب إيشانرا نشیمند                    ندیمش روز وشب بهرام وبهمن

            کلید گنجهاآورد بهرام                               نهادش پیشروی آن گلندام

            درگنجینه شاداب بگشود                           بلشکر خلعت وزر لطف فرمود

            غلامان ده هزارش بود همراه                     تمامی رازربنواخت آنماه

            گرفت از بهمن و بهرام  لشکر                    یکی میثاق آنماه  نکو فر

            که بااو یارباشد از دل وجان                       بهر بازی که گیرد پیش دوران

            سپه را داد جا در برج باره                         بدروازه بزد کوس ونقاره

            چوشد در قلعه ما ه نو حصاری                   چو اختر لشکرش در پاسداری

            بیاد آورد بهروز هنرور                            همی  جستی نشان او زخواهر

            که آیا آن دلاور در کحا شد                       زلشکر شد برون ودر کجا شد

            جوابش آنچنان داد آن دلفروز                      که باشم روز وشب در فکر بهروز

            قضا باما چه اورا مهربان کرد                    قدر از کینه ناکامش روان کرد

            خدا اورا رساند اندر أينکوه                           که دارم از غم او کوه اندوه

            شکر گفته است استاد نکونام                          شکرریزد چنین بر مغز بادام

چشمه قلا گل